Ամեն գիշեր ինձ այցելում է Ֆեյբուքյան մի ուրվական, մի կին կրակոտ աչքերով, կապույտ սարաֆանով, վզից շղթայով խաչ կախած…
Մեկ կանգնում է մահճակալիս մոտ, մեկ թաքնվում պահարանի ետևում…
Ոչ վախենալու չէ, այլ շատ գեղեցիկ, ինձ թվում է գեղեցիկ, քանի որ պայմանն այնպիսին է, որ չպետք է նայեմ նրան…
Մեկ շշնջում է, մեկ ուղղակի շնչում ականջիս…
Ինձ թվում է, որ նա հայելային դիմակով է ու հիշեցնում է ինչ որ մեկին, ինչ որ հարազատ բան…
Անցած գիշեր ես խախտեցի պայմանն ու ուղղակի նայեցի նրա հայելային աչքերին, վերջապես տեսա նրան, ավելի ճիշտ նրա աչքերում պատուհանից արտացոլված լուսնի լույսի խաղերը, սպիտակ գույնի սավանի վրա երևացին նրա մինչ այդ արած բոլոր շարժումները…
Ես հասկացա, որ սիրել եմ առանց տեսնելու, իսկ նա այդ օրվանից էլ չերևաց….
Ստեփան ՈՒՄԱՌ
|
Main / Blog 
