Էսօր մի պահ հանկարծ, աչքիս երևացիր, Սիրտս արագ զարկեց, ոտքերս դողացին... Օդը սկսեց չհերիքել, ծնկներս ծալվեցին, Էսօր մի պահ նորից, հուշերս զարթնեցին... Ու զգացի հանկարծ, որ մինչ հիմա, ու միշտ, Խաբել եմ ինքս ինձ, իբր մոռացել էի քեզ ընդմիշտ... Ախր ինչո՞ւ, ինչպե՞ս, կամ մինչև ե՞րբ, Ուրուի նման դու ինձ, պիտի հետևես... Հեղինե Մարգարյան
|