Երբ մենք փողոցում աղմուկ ենք լսում, որտեղ մարդ են ծեծում ` սպանելու աստիճան, գողունի նայում ենք այդ ամենին ու ոչ մի արձագանք չենք ցուցաբերում, մտածելով որ դա մեր գործը չէ ու վախենում ենք միջամտել, էդ մարդու կյանքը փրկել, որ հանկարծ ոստիկանությունը կգա, իզուր քաշքշուքի մեջ չընկնենք:
Երբ լսում ենք, որ հարևանները կռիվ են անում, ամուսինը սպանելու աստիճան ծեծում է կնոջը, լույսերը անջատում ենք, իբր թե մենք քնած ենք, ոչինչ չենք լսել, թող իրենց ընտանիքի հարցերը իրենք լուծեն:
Երբ որևէ օլիգարխի ախրանիկ սովորական մարդու ոսկորները փշրում է, որովհետև մի չնչին բան կարող էր դուրը չգալ, մենք դա չնկատելու ենք տալիս, որ չլինի բարձրաձայնենք, հաջորդն էլ մեր ոսկորները ջարդեն:
Փոխարենը այդ մարդիկ <ռետինգի> ու ճղճիմ փիառի համար համակարգչի առջև նստած առյուծ են ձևանում, ու ինչքան քայքայից, պառակտող ու անբարո թեմաներ կա, ուզում են պարտադիր մասնակցություն ունենան, ու իրենց գարշելի էության ողջ հմայքը ցույց տան: Իսկ իրական կյանքում կատու են, ամենասովորական կատու, որ հենց փստ անես մկան ծակի համար 100 թուման կտան:
Կյանքում մարդ եղեք, մարդկանց պիտանի մարդ, մարդուն ձեռք մեկնող մարդ, ոչ թե ինտեռնետային ճարտար գրելաոճով խրթվիլակ:
|
Main / Blog 
