Պատերազմի տարիներին հաճախ էինք լսում.
-Թուրքերը/ ի նկատի ունեին ադրբեջանցիներին/ տավարը տարան:
Ու գյուղը խառնվում էր իրար:
Մարդկանց ապրուստի միջոցն էլ էդ տավարն էր: Ու գյուղացիներից շատերը սկսցեին ամռանը բարձրանալ սարեր / գյուղից մոտ 40 կմ. հեռու/ որտեղ ավելի ապահով էր, արոտն էր լավ:
Իմ տատիկն ու պապկին էլ բարձրացան սար. թոռներին էլ գոնե մի երեք ամսով օդափոխվելու ու էդ կրակի բերանից հեռու պահելու համար հետները տարան: 9 տարեկան էի, երբ առաջին անգամ սար գնացինք: Ճիշտն ասած շատ էի երազում, ընկերներս երբ պատմում էին, կոկոլներում քնելու մասին, նեղվում էի, որ մենք այդ կոկոլից չունենք:
Մեր սարերը դրախտ էին / մի օր անպայման կանդրադառնամ մանրամասն նկարագրին/:
Այնտեղ ընտանիքներ կային, որ մի քանի տարի էր սար էին բարձրանում, նրանք արդեն սկսկել էին նաև բաղ ու բաղչա անել: Հրեշ/ Վազգեն/ պապն էլ էր էդ բաղչատերերից, որն իր բաղում սիրուն ղաջերով լոբի, կարտոֆիլ ու գազար էր ցանել: Մենք էլ` երեխաներով, բաղի մոտով անցնելիս, էդ գազարին միշտ «ուրիշ» աչքով էինք նայում ու մի օր էլ որոշեցինք գողնալ: Ես, քույրս ու հորաքրոջս տղան: Ճանապարհի կեսից քույրս հետ դարձավ` հրաժարվելով «գողությունից», ես ու հորաքրոջս տղան գնացինք: Մի քանի գազար փորձեցինք հողից հանել` չստացվեց, գազարը դուրս չեկավ, ձեռքներիս մեջ թողնելով անպետք ու կանաչ ցողունը: Հետո հեռվից նկատելով Հրեշ պապին` փախանք: Պարզվեց, որ հրեշ պապն էլ մեզ էր նկատել ու հաջորդ օրը բողոքում էր պապիկիս.
-Էն աղջիկ էրեխեն էդ դառավ, էն երկու տղերքը գնացին / քանի որ ես էլ էի տղայի նման հագնաված եղել, Հրեշ պապը կարծել էր, թե ես էլ եմ տղա/:
Պապիկս Հրեշ պապին ոչինչ չասաց, բայց մեզ էլ բան չասաց, մտածելով, թե գուցե Հրեշը շփոթել է, չէ որ մենք երկու աղջիկ ու մի տղա էինք:
|
Main / Blog 
