Արծիվն ընկավ նապաստակի հետևից: Նապաստակը տեսավ, որ ոչ մի տեղից օգնություն չկա, դիմեց իրեն պատահած միակ արարածին` աղբի բզեզին: Բզեզը նապաստակին սիրտ տվեց և, իր առջև արծվին տեսնելով, խնդրեց ձեռք չտալ իրեն ապավինողին: Բայց գիշատիչը նույնիսկ ուշադրություն չդարձրեց այդպիսի մի չնչին պաշտպանի վրա և նապաստակին խժռեց: Բզեզն այդ վիրավորանքը չմոռացավ. նա աչքը չկտրեց արծվի բնից և ամեն անգամ, հենց որ արծիվը ձու էր ածում, բարձրանում էր, ձվերը բնից դուրս էր գլորում ու ջարդում: Արծիվը, վերջապես, ոչ մի տեղ հանգիստ չգտնելով, ապաստան փնտրեց Զևսի մոտ և խնդրեց մի ապահով տեղ տալ իրեն, որ ձու ածի: Զևսն արծվին թույլ տվեց, որ ձվերն իր գոգը դնի: Բզեզն այդ տեսնելով, կոլոլեց աղբի գուղձը, թռավ հասավ Զևսին, և գուղձը գցեց նրա ծոցը: Զևսը նստած տեղից վեր թռավ, որպեսզի աղբը իր վրայից թափ տա, և արծվի ձվերը ցած գցեց: Ասում են այդ պահից, երբ աղբի բզեզները դուրս են գալիս, արծիվները այդ նույն ժամանակ բույն չեն հյուսում: Առակս ցուցանե, որ ոչ մեկին չպետք է արհամարհել, քանզի ոչ ոք այնքան անզոր չէ, որ վրեժ չլուծի վիրավորանքի համար: