Հովիվն իր այծերը քշեց արոտավայր: Տեսնելով, որ նրանք արածում են վայրի այծերի հետ, երեկոյան բոլորին միասին քշեց իր քարայրը: Հաջորդ օրը եղանակը վատացավ, նա չկարողացավ սովորականի նման նրանց դուրս բերել արոտավայր, և պահեց քարայրում, ընդ որում, իր այծերին այնքան էր խոտ տալիս, որ միայն քաղից չսատկեն, իսկ մյուսներին առառ-առատ կեր էր տալիս, որպեսզի նրանց էլ ընտելացնի: Բայց երբ եղանակը փոխվեց, և նորից արոտավայր քշեց նրանց, վայրի այծերը թռան լեռներն ու փախան: Հովիվը նրանց նախատեց երախտամոռության համար, չէ որ նրանց ավելի լավ էր խնամել, իսկ նրանք լքում են իրեն: Այծերը հետ դարձան և ասացին.«Հենց դրա համար էլ զգուշանում ենք քեզանից. մենք ընդամենը մեկ օր մնացինք քեզ մոտ, բայց դու մեզ ավելի լավ խնամեցիր, քան թե հին այծերիդ: Եթե ուրիշներն էլ գան, նախապատվությունը կտաս նրանց»: Առակս ցուցանե, որ չպետք է բարեկամանալ նրա հետ, ով որ մեզ` նոր բարեկամներիս, գերադասում է հներից: Երբ մենք ինքներս էլ հնանանք, նա դարձյալ նոր բարեկամներ կգտնի և կգերադասի նրանց: