|
Թե չլինի հանկարծ + 16.12.2012 + Համեստությունն անգին զարդ է: Մեծ հոգիներին է հատուկ.... + 12.09.2013 + Կյանքում մարդ եղեք + 11.09.2013 + Մոլորակի մարդը + 21.07.2012 + Իմ սիրուն հայուհիներ + 23.07.2013 + Եկեք դիմանանք + 30.06.2013 + Դու իմ միակը ճակատագրով + 09.07.2013 + Մեռելոցներ, որ երբեմն դժգոհության ալիք են բարձրացնում + 26.09.2013 + Խենթ սիրո գիշերվա մեղեդին + 17.07.2013 + «Աստվածամոր կերպարի մեջ կարելի է գտնել մարդու առաքինութ... + 11.10.2013 +
|
Գլխավոր էջ » 2013 » Հուլիս » 22
Համակարգչիս էկրանից նայում է մի կնոջ նկար:
Ավելի ճիշտ, ֆոտոշոպով դեմքը ջնջած մազեր են ու գեղեցիկ երկար պարանոց: 
Նկարի կինը շատ գեղեցիկ է ինձ նայելու համար, դրա համար էլ ջնջել եմ դեմքը:
Համակարգչից լսվում է «Տանգոն մենակ չեն պարում» երգը՝ Լիլիթ Կարապեtյանի կատարմամբ:
Աշխատասենյակը նախատեսված է չորս հոգու համար՝ դրված է չորս սեղան, որոնցից երեքը զբաղված են:
Երկու սեղանների մոտ նստած են հիսնամյա Սվետան ու երեսունհինգամյա Անահիտը:
Երրորդ սեղանն իմն է:
Ես Հովիկն եմ, արդեն քառասուն տարի ու միայնակ:
Զզվելի բառ է – միայնակ:
Հոգնել եմ անընդհատ լսելուց այդ երկու չաչանակների կենցաղային՝ կարծես թե ցածր զրույցներից:
Այսօր էլ բացառություն չէ:
- Լսո՞ւմ ես Սվետ, առավոտյան զանգում է իմը ու ի՞նչ հարցնի որ լավ լինի, ասում է ձուն ոնց են խաշո՞ւմ, լսե՞լ ես նման բան:
- Դրանք բոլորն էլ նույնն են Ան ջան, ձեռքներից ոչինչ չի գալիս, մենակ
...
Կարդալ ավելին »
|
|
|
|
|
Main / Blog 
