|
Հին նստարանը + 31.08.2013 + Ամեն գիշեր + 20.10.2013 + Գեղեցիկ մի ծիսակարգ ևս + 24.09.2011 + Աթոռ Հայրապետական Ամենայն Հայոց + 03.08.2012 + Հարցազրույց Աստծո Հետ + 27.08.2011 + Ձեզնից ով կկամենա առաջին լինել, ձեր ծառան պիտի լինի + 29.12.2013 + Արգիշտի Արքա + 09.09.2013 + Տղան, տղամարդն ու ծերունին կամ կորած հավատ + 23.08.2013 + ԽԱՉՎԵՐԱՑԻ ՄԱՍԻՆ + 14.09.2013 + Ինչպես ծնվեց «Անլռելի զանգակատունը» + 19.08.2012 +
|
Գլխավոր էջ » 2013 » Հուլիս » 22
Համակարգչիս էկրանից նայում է մի կնոջ նկար:
Ավելի ճիշտ, ֆոտոշոպով դեմքը ջնջած մազեր են ու գեղեցիկ երկար պարանոց: 
Նկարի կինը շատ գեղեցիկ է ինձ նայելու համար, դրա համար էլ ջնջել եմ դեմքը:
Համակարգչից լսվում է «Տանգոն մենակ չեն պարում» երգը՝ Լիլիթ Կարապեtյանի կատարմամբ:
Աշխատասենյակը նախատեսված է չորս հոգու համար՝ դրված է չորս սեղան, որոնցից երեքը զբաղված են:
Երկու սեղանների մոտ նստած են հիսնամյա Սվետան ու երեսունհինգամյա Անահիտը:
Երրորդ սեղանն իմն է:
Ես Հովիկն եմ, արդեն քառասուն տարի ու միայնակ:
Զզվելի բառ է – միայնակ:
Հոգնել եմ անընդհատ լսելուց այդ երկու չաչանակների կենցաղային՝ կարծես թե ցածր զրույցներից:
Այսօր էլ բացառություն չէ:
- Լսո՞ւմ ես Սվետ, առավոտյան զանգում է իմը ու ի՞նչ հարցնի որ լավ լինի, ասում է ձուն ոնց են խաշո՞ւմ, լսե՞լ ես նման բան:
- Դրանք բոլորն էլ նույնն են Ան ջան, ձեռքներից ոչինչ չի գալիս, մենակ
...
Կարդալ ավելին »
|
|
|
|
|
Main / Blog 
