Ես պաղպաղակ չեմ սիրում... իմ մոտ տպավորություն է, որ պաղպաղակը, սիրում են փոքր տարիքում, ու այդպես այդ համը տպավորված է հենց փոքրուց, մանկության նոստալգիա է, իսկ իմ մանկության մեջ պաղպաղակ չի եղել...
Լավագույն քաղցրը գիտեք որն էր, մուրաբայով շաղախված փողհինձը:
Պատերազմ էր, ու մենք տատիկիս+ պապիկի հետ բարձրացել էինք սարեր, որտեղ համեմատաբար ավելի ապահով էր, իսկ այնտեղ խանութ չկար, այնտեղ ոչինչ չկար:
Ասեմ, որ ես չեմ ամաչում, ես գիտակցում եմ, որ իմ մանկությունը համընկավ մեր երկրի համար դժվար տարների հետ, չեմ նեղվում, որ պաղպաղակը հասանելի չէր, /իսկ հիմա ուղղակի հետաքրիր չէ/, այլ բաների մասին չեմ էլ ուզում խոսել, ես հասկանում եմ, որ դժվար էր, որ չկար: Բայց ես նեղվում եմ, որ այդ խնդիրը հիմա էլ կա, երբ ամեն ինչ լինքն է, առատ է, բայց վստահ եմ, որ կան երեխաներ, որոնք սիրում են պաղպաղակ ու չեն կարողանում ուտել, իսկ դա արդեն արդարացում չունի: Ոչ մի արդրացում չկա, որ էս խաղաղ ժամանակներում, մեր երկում մարդիկ պիտի այսքան վատ ապրեն, ու երեխան ոչ միայն պաղպաղակի, այլ հացի խնդիր էլ ունենա....
/ խնդրում եմ միայն պաղպաղակ չհասկանաք, դա օրինակ բերցի/
|
Main / Blog 
