Երբեմն հոգնածությունը մի տեսակ մթագնում է մարդուն, սկսում են հազար ու մի հիմար մտքեր պտտվել գլխով: Մանավանդ, երբ մարդկանց ում սիրում ես, ովքեր քո մտերիմն են, հարազատ են, սկսում են քեզ ցավեցնել, չհասկանալ, ու քեզ մի տեսակ ավելորդ ես զգում, մտածում, որ ոչ մեկին էլ պետք չես…
Բայց հենց այդ մտածումներիդ ժամանակ կարող ես հանկարծ հանդիպել մի ծեր կնոջ, ով չի կարողանում աստիճաներ բարձրանալ, ու դու վազելով մոտենում ես` օգնելու բարձրանալ, ձեռքի պայուսակը վերցնելով, ու նա երախտագիտությամբ նայում է դեմքիդ, ցանկություն ունենանալով զրուցել, ու դու սիրով լսում ես նրա խնդիրները / ես սիրում եմ պատահական մարդկանց մոտ նստել, թեկուզ ժամերով, ու լսել, երբ նրանք կարիք ունեն խոսելու/, ամեն օր գոնե մեկ մուրացկանի օգնում կարողացացդ գումարի չափով/ ժողովրդկան ասացվածքը կասեր էր` լավ է մեկ ձվով երևալ, քան մեկ ձիով թաքնվել, այսինքը լավ է կարողացածդ մի փոքր օգնությունն անես, քան մեծ հնարավորություններով ոչինչ չանես/: Ու երբ նմանատիպ դեպքերը կրկնվում են, տարբեր ման8 ու մեծ օգնության կարգով, հասկանում ես, որ դու Աստծուն ես պետք, դու Աստծուն պետք ես, որ նա քո միջոցով, օգնի մյուսներին: Հասկանում ես, որ կապ չունի, որ դու պետք չես այն մարդկանց, որոնց դու կուզեիր պետք լինել, այլ կարևորը նա է, որ դու պետք ես մարդկանց, որոնց Աստված է ուզում:
|
Main / Blog 
