Հասցեատերը ես էի , հասցեն իմն էր, հասցեի <շնիկն> էլ ասես անհանգիստ վնգստում էր:
Հասցեն իմն էր, բայց ինչո՞ւ կարմիր: Հա, երևի մոդա է: Հիմա ոչ միայն մարդիկ, այլ գույներն էլ են  խառնվել, ամեն ինչ խառնվել է`հասցե, հասցեատեր, ծրար:
-Պա´պ, հասցեի վրա այս կոճակը սեղմում ես, ու դառնում է կապույտ, կամ սև կամ բորդո ու կարդում ես:
Աղջիկս է:
Նա իրեն համարում է համակարգիչների մեծ գիտակ, թեև ընդամենը առաջին դասարանում է:
-Այսինքն, ինչպե՞ս թե կապույտ: Իմ երազանքների՞ նման:
-Դե, լա´վ էլի, ուղղակի կապույտ, ու կկարդանք, սեղմի´ր:
-Այսինքն, ինչպե՞ս թե սև: Իմ ապրած տարիների՞ նման:
-Լա´վ էլի, պա´պ: Սեղմի´ր, չէ՞ որ շատ ենք սպասում, սա մեր առաջին նամակն է: Ես երբեք համակարգչով չեմ կարդացել նամակ:
Ու աղջիկս թաքուն նայում է խոհանոցի կողմը, որտեղ աշխարհում եղած ու չեղած բոլոր ափսեներն ամեն անգամ համերաշխ ձայնակցում են մոր տեդադրած մեկ ափսեին:
-Իմ փոքրի´կ իշխանուհի, իսկ Բորդոն դա գույն չէ, Բորդոն քաղաք է Ֆրանսիայում:
-Պա´պ, միգուցե Բարդո՞: Ա´յ, սա հաստա´տ քո գործիքների արկղին փակցված բազմաթիվ նկարների` քո նախնադարյան դերասանուհու ազգանունն է, անունն էլ` կարծեմ Բրիջ... չգիտեմ ինչ:
Չէ´, հաստա´տ իմ աղջիկն է` ինձ նման կծան:
-Բրիջը, աղջի´կ ջան, թղթախաղ է, - ժպտում եմ, բայց զգում եմ, որ կամաց-կամաց մեջս է լցվում հիշողությանս բոլոր մասնիկները լափող սև դևը:
* * *
Ո՞վ էի ես, ի՞նչ իրավունքով, ո՞ր օրենքով, և մի՞թե բավարար պայման էր երիտասարդ լինելը, որ քեզ` ինձ այդքան նվիրվածին, ինձ անչափ սիրողին տարվեցի թղթախաղում:
Հիմա քո կողմից գրված նամակը երևի իր մեղադրական տեսքով հառնել է աչքիս և մի անմեղի ներկայությամբ պետք է պայթի: Ու ինչպես այն ժամանակ , երբ ասացի թե իմը չես, արդեն պատկանում ես Գևորին, ինքս ինձ պետք է ատեմ, հիմա էլ` աղջկաս մոտ:
Հեռախոսը զանգեց:
Զոքանչս էր: Երևի զանգել է իր հազարամյա պատմության շարունակությունն աղջկա ականջին թարմացնելու:
Նրա ամեն զանգից հետո մեր տան միջանցքի պատին մի նոր դեղի անուն է ավելանում:
Կնոջս ցանկությունն է , որ իր մորը բուժող ամեն բան լինի աչքի առաջ:
Մեր ամուսնության տասը տարիների ընթացքում փորձեցի բացատրել, որ ամբողջ աշխարհում չկա զոքանչներին բուժող դեղ, չկա և վերջ, որ զոքանչները չեն հիվանդանում, նրանք հենց իրենք են հիվանդացնում:
Պատերին պետք է գրել փեսաներին բուժող դեղերի անունները:
Զոքանչիս խոսքերով` իր սիրած փեսան եմ: Շատ խելացի կին է, ունի մեկ աղջիկ, մեկ փեսա, այն էլ` ամենասիրած:
-Պա´պ, տատիկն էր, ասաց, որ ինձ սիրում է, բայց ես չեմ հավատում:
-Ինչու՞, - անկեղծ զարմանում եմ ես:
-Պա´պ, մեծ մարդ ես ու չգիտես, որ երբ սիրում են ասում են` <Բարև, սիրելիս>, բա~:
* * *
Ընդամենը երեք օր է անցել, երբ պատահմամբ հանդիպեցինք: Համարյա չէիր փոխվել, մի քիչ հասունացած, մի քիչ լցված, իսկ երեսիդ մանր կնճիռները չէին կարող փոխել քո առաջվա գեղեցկության փաստը: Քո` կնոջ թաքնված գեղեցկությունը կարծես ուզում էր պոռթկալ շորերիդ
միջից ու ճչալ. <Այո´, ես եմ, քո կողմից անարգվածն ու ծախվածը: Դե´, փորձիր ունենալ ինչ ունեիր, և ինչը չուներ քո տարիքի ոչ մի տղա>:
Նայեցինք իրար, տեղն անպատեհ էր: Ես քեզ լուռ մեկնեցի իմ այցեքարտը (իհարկե միայն աշխատանքային հեռախոսահամարներով), և մեղավոր հոգիս կրկին արթնացավ քո լռությունից:
Թախծոտ աչքերդ Տիրոջը խաչող մեխերի նման մեխվել էին մատիս փայլփլող ոսկե օղակին:
Մատս էլ էր ամաչում:
Արյուն էր կաթում քո աչքերից:
-Երեխաներ ունե՞ս,- սա քո բարևն էր` 15 տարի ուշացած:
-Այո´, մի դուստր` քո անունով,- սա իմ զղջումն էր
-Ո՞ւմ է նման, նրա՞ն,- իսկ սա արդեն ձեռնոց էր իմ հպարտությանը:
-Ո´չ, ինձ, ինձ է նման:
-Չես փոխվել: Դե լա´վ, իմ կանգառն է:
Իջար: Այո´, չեմ փոխվել երևի, և համոզված եմ, որ չես զանգելու ոչ մի հեռախոսահամարով, չես գալու աշխատանքիս վայր ոչ մի պայմանով: Բայց վստահ էի, որ իմ էլեկտրոնային փոստը չի մնա դատարկ, քանի որ քո անունով է, աղջկաս անունով, իմ հիշողությունն է` ani_jan@freenet.am:
* * *
-Պա´պ, պապիկը ասում է, որ ես տիկնիկ եմ:Իսկ դու ի՞նչ ես եղել փոքր ժամանակ:
-Ես եղել եմ Առաջինը, միշտ առաջինը, Անի´ ջան:
-Բա քո առաջին նամակը իմ հասցեում չե՞նք բացելու:
* * *
Ես սիրում էի լինել միշտ առաջինը,և առաջինն էի: Երբ խաղ էինք խաղում թե ով, ո՞ր մուլտֆիլմի ի՞նչ հերոս է, ես միշտ լինում էի <Բրեմենյան Երաժիշտերը>-ի նվագող տղան, աղջիկը` Բեյրութից եկած Անժելի աղջիկ Մարիամիկը, աքլորը Ավետիքն էր` միշտ լպրծուն քթով,
շունը`արևածաղկի սերմեր վաճառող Արևհատի թոռ Գուրգենը, ավանակը` կարի մեքենաներ վերանորոգող Երվանդի տղա Արտոն, իսկ կատուն` ապակի գցող Գառնիկի տղա Գևորը, որին էլ թղթախաղում քեզ տարվեցի, քեզ` ինձ այնքան նվիրված ու սիրող (ես հետո հասկացա) իմ լա´վ Անի:
Ես միշտ առաջինն էի:
Մեր թաղի տղաներից ես առաջինը վայելեցի կնոջ հաճույքը:
Ճիշտ է, կարգին բան չհասկացա, բայց առաջինն էր, հաճելի էր: Թաղի ամենագեղեցիկ աղջիկն էր` 26-ամյա Քնարիկը, որին այդ օրը մեզանից մեծ տղաները չգիտեմ որտեղից ավտոմեքենայով բերել ու հարբած թողել էին տան հարևանությամբ գտնվող մարզադաշտի պատի տակ:
Առաջինը ես մոտեցա նրան: Շրջազգեստը բարձրացել էր,երևում էր նախշուն ներքնազգեստը: Կրծկալ չուներ կամ երևի կորցրել էր:
Դա ինձ վստահություն ներշնչեց, քանի որ այդ ժամանակ ես կրծկալ քանդելու ձևը չգիտեի:
Բաց կրծքերը թղթախաղի մեկանոցների նման հպարտ ու ձիգ նայում էին ուղիղ ինձ:
Վերցրեցի:
Դա էր առաջին թպրտոցը մարմնի բոլոր մասերում: Դա էր այն սիրո ջերմությունը , որը ոտքերից բարձրանում է վերև` մինչև մազերը, հետո իջնում ու ավարտվում հպարտություն ու մաքրություն կոչվող ուղիներում:
Քնարիկի վրայից օղու անտանելի հոտ էր գալիս, բայց հաճելի էր նրան ձեռք տալը:
Անփայլ աչքերը բարձրացրեց ու ասաց.
-Ինչ ուզում ես արա, միա´յն դու, տղաներին չթողնե´ս մոտենան:
Այդ վիճակում էլ նա վստահ էր, որ ինձ կենթարկվեն արդեն կրքից կարմրած ու տաբատների նշանավոր տեղերը ուռեցրած տղաները:
Նրա չենթարկվող ձեռքերն սկսեցին քանդել տաբատիս կոճակները....
* * *
-Պա´պ, այս կոճակը սեղմում ես, որ բացվի նամակը...
* * *
Առավոտյան ամբողջ թաղը գիտեր:
Ես ման էի գալիս հպարտ:
Իսկ դու՞ ինչպիսի ատելությամբ էիր նայում ինձ: Հիմա արդեն պատկերացնում եմ, թե ինչպես էր սիրտդ ավերվել, Անի´:
Գևորին հազիվ էի զսպել, որ Քնարիկին չմոտենար`կռվով: Իսկ մյուս օրը սիրտը շահելու նպատակով թղթախաղով դիտմամբ տարվեցի 12 ռուբլի: Մեծ փող էր:
Հետո արդեն` էլի ու էլի, բայց ո´չ դիտմամբ: Չէի կարողանում խաղալ: Մտքումս Քնարիկի կրծքերն էին ու փոքրիկ կապույտ ծաղիկներով սպիտակ փերթիկի այդքան հեշտ տեղի տալը:
Երեք ժամում պարտքս հասավ մոտ 80 ռուբլու և այդ ժամանակ էր, որ Գևորը առաջարկեց.
-Պարտքի տեղը Անիից ձե´ռք քաշիր, փակվենք:
Ու շրխկացին երկու աջ ձեռքեր` այնքան միամիտ, այնքան անհասկացող..
Ես հետո իմացա, որ Գևորն էր Քնարիկի պատմությունը տարածել` քո ականջին հասցնելու նպատակով,:
Ես հետո իմացա, որ Գևորը քեզ խենթի պես սիրում էր ու ակամա դարձել էր իմ ախոյանը` լուռ ու դավադիր:
Իսկ երբ կատարվածի մասին քեզ հայտնեցի ու ասացի, որ տարվել եմ ՔԵԶ թղթախաղում, սպասում էի, որ քո աջը կշրխկա իմ այտին...
Բայց դո՞ւ:
 Դու լաց էիր լինում, լուռ:
Շուրջդ դաժանություն էր կարմիր:
Ես` դավաճանություն սև:
* * *
Համակարգչի աչքը թրթռաց` մի պահ ինձ կտրելով հուշերից:
Զոքանչս դեռ խոսում էր:
Չգիտեմ ինչու, երբ վերևի հարևանը ջուր է թափում նրանց վրա, զոքանչս իր պատմությունը սկսում է Մեծ Ջրհեղեղից, ու հիմա էլ երևի դեռ չի հասել տապանի` Արարատ սարի վրա իջնելու տեղը, որովհետև կինս անընդհատ ասում է.
-Վա~յ, մա´մ ջան, մարդ չկա՞ր, հա՞:
Չրխկ:
-Այդ ի՞նչ արեցիր, Անի´, ինչո՞ւ բացեցիր նամակն առանց հարցնելու:
-Պա´պ, այստեղ նամակ չկա, մի տող է, այն էլ` անգլերեն տառերով: Կարդա´, հա՞:
Իրոք մի տող էր` «Barev sirelis.»
Ստեփան Ումառ
|
Main / Blog 
